Kunstenaar Mai Movrin

Grenzen zijn in wezen een dynamisch gegeven, prikkelen de nieuwsgierigheid, nodigen uit om overschreden te worden en roepen een spanningsveld op. Grenzen maken ons bewust van ons bestaan, onze cultuur en die van de medemens. Uitgangspunt voor de installatie is het centrum van onze creativiteit, de hersenen. Twee helften gescheiden maar ook verbonden, communicerend, afstemmend. Een dynamische centrum, bewust en onbewust, een continu spanningsveld en prikkeling. Gevoel en verstand, soms duidelijk begrensd dan weer in elkaar verweven.

Kunstenaar Mai Movrin

Grenzen zijn in wezen een dynamisch gegeven, prikkelen de nieuwsgierigheid, nodigen uit om overschreden te worden en roepen een spanningsveld op. Grenzen maken ons bewust van ons bestaan, onze cultuur en die van de medemens. Uitgangspunt voor de installatie is het centrum van onze creativiteit, de hersenen. Twee helften gescheiden maar ook verbonden, communicerend, afstemmend. Een dynamische centrum, bewust en onbewust, een continu spanningsveld en prikkeling. Gevoel en verstand, soms duidelijk begrensd dan weer in elkaar verweven.

Kunstenaar Mai Movrin

Grenzen zijn in wezen een dynamisch gegeven, prikkelen de nieuwsgierigheid, nodigen uit om overschreden te worden en roepen een spanningsveld op. Grenzen maken ons bewust van ons bestaan, onze cultuur en die van de medemens. Uitgangspunt voor de installatie is het centrum van onze creativiteit, de hersenen. Twee helften gescheiden maar ook verbonden, communicerend, afstemmend. Een dynamische centrum, bewust en onbewust, een continu spanningsveld en prikkeling. Gevoel en verstand, soms duidelijk begrensd dan weer in elkaar verweven.

Kunstenaar Martine de Jong

De kunstenaar concludeert dat het land, de natuur lijkt stil te staan en daardoor een opgelegd kader niet lijkt te overschrijden. Door de natuur een vervoersmiddel te geven lijkt zij vooruit te kunnen komen en vormt de natuur een bedreiging ergens heen te gaan waar zij niet gewenst is. Daardoor rijzen er vragen: Hoe komt de natuur hier? Waar gaat zij heen? Het maken van natuur op deze plek is een menselijke activiteit, bedacht om een leefbaar gebied te creëren. Maar de schijnbaar stilstaande wereld van de natuur is volop in beweging. De natuur herneemt zichzelf om krachten op te bouwen en daarna tot een hoogtepunt te bloeien. Het leven in de natuur staat juist nooit stil, gaat over grenzen heen. De natuur rukt op! De pallets zijn duidelijke door mensen gemaakte units. Pallets gemaakt voor vervoer ook over grenzen heen, om de wereld te bevoorraden en te bedienen. Een praktisch en bedacht item net zoals de natuur op deze plek. De wielen en pallets bevestigen de associatie met vervoer en reizen, en maakt ons bewust van de grenzen die op het land gelden. Door deze units in de natuur te plaatsen, vraagt het aandacht. De natuur is een onverwachte plek voor industrie en vervoer. Daardoor wordt duidelijk dat de natuur haar eigen gang gaat en eigen weg van uitbreiden kiest. Ook de verstedelijking en urbanisatie is een natuurlijk groeiproces. Die manier van natuur groei is minder gewenst dan wanneer we het groen opzoeken zoals wij recreanten dat juist doen op deze plaats.

Kunstenaar Martine de Jong

De kunstenaar concludeert dat het land, de natuur lijkt stil te staan en daardoor een opgelegd kader niet lijkt te overschrijden. Door de natuur een vervoersmiddel te geven lijkt zij vooruit te kunnen komen en vormt de natuur een bedreiging ergens heen te gaan waar zij niet gewenst is. Daardoor rijzen er vragen: Hoe komt de natuur hier? Waar gaat zij heen? Het maken van natuur op deze plek is een menselijke activiteit, bedacht om een leefbaar gebied te creëren. Maar de schijnbaar stilstaande wereld van de natuur is volop in beweging. De natuur herneemt zichzelf om krachten op te bouwen en daarna tot een hoogtepunt te bloeien. Het leven in de natuur staat juist nooit stil, gaat over grenzen heen. De natuur rukt op! De pallets zijn duidelijke door mensen gemaakte units. Pallets gemaakt voor vervoer ook over grenzen heen, om de wereld te bevoorraden en te bedienen. Een praktisch en bedacht item net zoals de natuur op deze plek. De wielen en pallets bevestigen de associatie met vervoer en reizen, en maakt ons bewust van de grenzen die op het land gelden. Door deze units in de natuur te plaatsen, vraagt het aandacht. De natuur is een onverwachte plek voor industrie en vervoer. Daardoor wordt duidelijk dat de natuur haar eigen gang gaat en eigen weg van uitbreiden kiest. Ook de verstedelijking en urbanisatie is een natuurlijk groeiproces. Die manier van natuur groei is minder gewenst dan wanneer we het groen opzoeken zoals wij recreanten dat juist doen op deze plaats.

Kunstenaar Martine de Jong

De kunstenaar concludeert dat het land, de natuur lijkt stil te staan en daardoor een opgelegd kader niet lijkt te overschrijden. Door de natuur een vervoersmiddel te geven lijkt zij vooruit te kunnen komen en vormt de natuur een bedreiging ergens heen te gaan waar zij niet gewenst is. Daardoor rijzen er vragen: Hoe komt de natuur hier? Waar gaat zij heen? Het maken van natuur op deze plek is een menselijke activiteit, bedacht om een leefbaar gebied te creëren. Maar de schijnbaar stilstaande wereld van de natuur is volop in beweging. De natuur herneemt zichzelf om krachten op te bouwen en daarna tot een hoogtepunt te bloeien. Het leven in de natuur staat juist nooit stil, gaat over grenzen heen. De natuur rukt op! De pallets zijn duidelijke door mensen gemaakte units. Pallets gemaakt voor vervoer ook over grenzen heen, om de wereld te bevoorraden en te bedienen. Een praktisch en bedacht item net zoals de natuur op deze plek. De wielen en pallets bevestigen de associatie met vervoer en reizen, en maakt ons bewust van de grenzen die op het land gelden. Door deze units in de natuur te plaatsen, vraagt het aandacht. De natuur is een onverwachte plek voor industrie en vervoer. Daardoor wordt duidelijk dat de natuur haar eigen gang gaat en eigen weg van uitbreiden kiest. Ook de verstedelijking en urbanisatie is een natuurlijk groeiproces. Die manier van natuur groei is minder gewenst dan wanneer we het groen opzoeken zoals wij recreanten dat juist doen op deze plaats.

Kunstenaar Chiel Kuijl

Netwerken
Natuur is geen ding, plek of wezen maar een gebeurtenis, een stroom, een proces. Het is overal om ons heen, het is overal en altijd. Natuur bestaat uit verbindingen tussen ketens van kleine onderdelen die weer verbonden zijn met ketens van net iets grotere onderdelen. DNA wordt een cel, een cel wordt een lichaam, een lichaam wordt een maatschappij. De verbindingen zijn niet statisch maar constant aan veranderingen onderhevig.
Groei
Mijn werk groeit als de natuur zelf. met eigen regels en gedrag. Al zijn de grote lijnen in beginsel wel duidelijk, het leidt z'n eigen leven en creëert z'n eigen vorm. Het groeit als een wortelstok, als aardappels, als schimmels, als gras. Vanuit een kern ontstaan nieuwe uitlopers die uitgroeien naar weer nieuwe kernen. Groei is het maken van nieuwe verbindingen.

Kunstenaar Chiel Kuijl

Ruimte
Alles wat er aan te zien is, bestaat uit verbindingen in en om ruimte. Ruimte als het grote niets om ons heen die we pas zien als je er iets in zet. Draad definieert de ruimte zonder het zelf in te nemen. De touwen fungeren als de hulplijnen en strepen zoals je die ook in architectuurschetsen ziet. Ze geven richtingen aan, maar zijn zelf geen onderdeel van het gebouw of landschap. Ze vangen de ruimte en naaien de onderdelen aan elkaar.
Beweging
In mijn werk neemt beweging een grote plaats in. De manier waarop de beweging zich verplaatst door het werk is als golfbewegingen. Het begint vaak groot en zet zich dan traag en slingerend door om later weer terug te komen. Als golven in een zwembad maar daok, als aardappels, als schimmels, als gras. Vanuit een kern ontstaan nieuwe uitlopers die uitgroeien naar weer nieuwe kernen. Groei is het maken van nieuwe verbindingen. n heel tastbaar. Ze verspreiden zich naar alle uithoeken, kaatsen terug, lijken te worden geabsorbeerd maar duiken dan toch weer op.

Kunstenaar Chiel Kuijl

Kunstenaar Desiree de Baar

De fluorroze stippen, met verf gespoten op de stammen van bomen zijn fascinerend. Ze detoneren met de omgeving en vormen interessante patronen. De markering is het resultaat van een selectieproces: blijven of gaan. Het refereert aan het stellen van grenzen. Ik benut de esthetische kwaliteit van de roze stippen en maak alle gemarkeerde bomen onderdeel van mijn werk. Fluorroze kettingzagen, hangend in de lucht completeren dit beeld. De zagen zijn gemaakt van gebreide wol. Ze zijn onschadelijk gemaakt en hangen als stille sculpturen. De kettingzagen hebben hun functie hebben, maar de verbinding met de gemarkeerde bomen is des te groter. Vanuit de zagen breidt het werk zich uit als een netwerk door het bos. De perceptie van de bezoeker wordt gescherpt; de gemarkeerde bomen vallen doorheen het hele bos op.

Kunstenaar Desiree de Baar

De fluorroze stippen, met verf gespoten op de stammen van bomen zijn fascinerend. Ze detoneren met de omgeving en vormen interessante patronen. De markering is het resultaat van een selectieproces: blijven of gaan. Het refereert aan het stellen van grenzen. Ik benut de esthetische kwaliteit van de roze stippen en maak alle gemarkeerde bomen onderdeel van mijn werk. Fluorroze kettingzagen, hangend in de lucht completeren dit beeld. De zagen zijn gemaakt van gebreide wol. Ze zijn onschadelijk gemaakt en hangen als stille sculpturen. De kettingzagen hebben hun functie hebben, maar de verbinding met de gemarkeerde bomen is des te groter. Vanuit de zagen breidt het werk zich uit als een netwerk door het bos. De perceptie van de bezoeker wordt gescherpt; de gemarkeerde bomen vallen doorheen het hele bos op.

Kunstenaar Desiree de Baar

De fluorroze stippen, met verf gespoten op de stammen van bomen zijn fascinerend. Ze detoneren met de omgeving en vormen interessante patronen. De markering is het resultaat van een selectieproces: blijven of gaan. Het refereert aan het stellen van grenzen. Ik benut de esthetische kwaliteit van de roze stippen en maak alle gemarkeerde bomen onderdeel van mijn werk. Fluorroze kettingzagen, hangend in de lucht completeren dit beeld. De zagen zijn gemaakt van gebreide wol. Ze zijn onschadelijk gemaakt en hangen als stille sculpturen. De kettingzagen hebben hun functie hebben, maar de verbinding met de gemarkeerde bomen is des te groter. Vanuit de zagen breidt het werk zich uit als een netwerk door het bos. De perceptie van de bezoeker wordt gescherpt; de gemarkeerde bomen vallen doorheen het hele bos op.

Kunstenaar Lilian Cooper

Het project heet de ‘vliegende muur ‘. Ik ben het idee van grenzen en muren aan het verkennen. Ik wilde de eenvoudigste vorm van een muur nemen, een gevlochten hekwerk, en dit op hangen tussen de bomen. De muur staat onder spanning en is zowel een barrière als doorzichtig doordat het is gemaakt van houten stokken die zijn vastgemaakt op gelijke afstand van elkaar, langs een ‘kabel’ van rubber koord. Ik gebruik materialen uit het bos voor dit locatie specifieke werk. Het hout is afkomstig uit de bossen rondom het kunstwerk. De rand wordt gevormd door het materiaal dat er omheen gevonden wordt. Het werk is opgehangen in de lucht ter vergroting van het idee van flexibiliteit, beweging en beweegbare grenzen met veranderende randen voor dit afbakenende werk. Dit is een driedimensionale tekening van een grens welke geïntegreerd is in het landschap.

Kunstenaar Lilian Cooper

Het project heet de ‘vliegende muur ‘. Ik ben het idee van grenzen en muren aan het verkennen. Ik wilde de eenvoudigste vorm van een muur nemen, een gevlochten hekwerk, en dit op hangen tussen de bomen. De muur staat onder spanning en is zowel een barrière als doorzichtig doordat het is gemaakt van houten stokken die zijn vastgemaakt op gelijke afstand van elkaar, langs een ‘kabel’ van rubber koord. Ik gebruik materialen uit het bos voor dit locatie specifieke werk. Het hout is afkomstig uit de bossen rondom het kunstwerk. De rand wordt gevormd door het materiaal dat er omheen gevonden wordt. Het werk is opgehangen in de lucht ter vergroting van het idee van flexibiliteit, beweging en beweegbare grenzen met veranderende randen voor dit afbakenende werk. Dit is een driedimensionale tekening van een grens welke geïntegreerd is in het landschap.

Kunstenaar Lilian Cooper

Het project heet de ‘vliegende muur ‘. Ik ben het idee van grenzen en muren aan het verkennen. Ik wilde de eenvoudigste vorm van een muur nemen, een gevlochten hekwerk, en dit op hangen tussen de bomen. De muur staat onder spanning en is zowel een barrière als doorzichtig doordat het is gemaakt van houten stokken die zijn vastgemaakt op gelijke afstand van elkaar, langs een ‘kabel’ van rubber koord. Ik gebruik materialen uit het bos voor dit locatie specifieke werk. Het hout is afkomstig uit de bossen rondom het kunstwerk. De rand wordt gevormd door het materiaal dat er omheen gevonden wordt. Het werk is opgehangen in de lucht ter vergroting van het idee van flexibiliteit, beweging en beweegbare grenzen met veranderende randen voor dit afbakenende werk. Dit is een driedimensionale tekening van een grens welke geïntegreerd is in het landschap.

Kunstenaar Joachim Jacob

Elke omgeving heeft zijn eigen materialen, om de bouw van nederzettingen in meer of mindere mate mogelijk te maken. Woningen zijn naast landbouw een van de meest ingrijpende structuren in een nederzetting. Er loopt een as (van tenminste 50 m) net over de grens tussen donker bos en platte open weide/hei. De tegengestelden van de as zijn twee kleine huisachtige constructies, opgericht uit takken (afmeting 2 x 3 x 3,3 m). Beide hutjes kijken uit op elkaar en zien er uit als een paar. Het verschil tussen hen is hoe ze zijn aangekleed: een met wit gekleurde takken, de ander met wit geschilderde hooi- en grashalmen. De witte kleur maakt ze abstracter zonder de materialen te ontkennen. Bezoekers worden uitgenodigd om gewoon op strobalen te gaan zitten, te kijken, en wat er tegenover hen ligt te beschouwen. Het gras en de houten takken worden op tegenovergestelde manier gebruikt wanneer we kijken waar ze vandaan komen: de takkenhut ligt in het open veld, de grashut in het bos.

Kunstenaar Joachim Jacob

Elke omgeving heeft zijn eigen materialen, om de bouw van nederzettingen in meer of mindere mate mogelijk te maken. Woningen zijn naast landbouw een van de meest ingrijpende structuren in een nederzetting. Er loopt een as (van tenminste 50 m) net over de grens tussen donker bos en platte open weide/hei. De tegengestelden van de as zijn twee kleine huisachtige constructies, opgericht uit takken (afmeting 2 x 3 x 3,3 m). Beide hutjes kijken uit op elkaar en zien er uit als een paar. Het verschil tussen hen is hoe ze zijn aangekleed: een met wit gekleurde takken, de ander met wit geschilderde hooi- en grashalmen. De witte kleur maakt ze abstracter zonder de materialen te ontkennen. Bezoekers worden uitgenodigd om gewoon op strobalen te gaan zitten, te kijken, en wat er tegenover hen ligt te beschouwen. Het gras en de houten takken worden op tegenovergestelde manier gebruikt wanneer we kijken waar ze vandaan komen: de takkenhut ligt in het open veld, de grashut in het bos.

Kunstenaar Joachim Jacob

Elke omgeving heeft zijn eigen materialen, om de bouw van nederzettingen in meer of mindere mate mogelijk te maken. Woningen zijn naast landbouw een van de meest ingrijpende structuren in een nederzetting. Er loopt een as (van tenminste 50 m) net over de grens tussen donker bos en platte open weide/hei. De tegengestelden van de as zijn twee kleine huisachtige constructies, opgericht uit takken (afmeting 2 x 3 x 3,3 m). Beide hutjes kijken uit op elkaar en zien er uit als een paar. Het verschil tussen hen is hoe ze zijn aangekleed: een met wit gekleurde takken, de ander met wit geschilderde hooi- en grashalmen. De witte kleur maakt ze abstracter zonder de materialen te ontkennen. Bezoekers worden uitgenodigd om gewoon op strobalen te gaan zitten, te kijken, en wat er tegenover hen ligt te beschouwen. Het gras en de houten takken worden op tegenovergestelde manier gebruikt wanneer we kijken waar ze vandaan komen: de takkenhut ligt in het open veld, de grashut in het bos.

Kunstenaar Wolfgang Folmer

Een ongeveer 7 meter lange stam die ik zal vormen met houtsneden. De stam is bewaard gebleven in zijn oorspronkelijke lengte, en alleen de kruin en zijtakken worden afgesneden. Nadat de schors is verwijderd en de stam zwart is geverfd, snij ik lijnen en geschriften in het boomoppervlak. Het werk doet een beroep op zijn effect van het contrasterende lijnenspel van heldere lijnen op een donkere achtergrond. Die manier doet een ruimtelijke penetratie ontstaan van enkele woorden die zijn uitgewerkt in verschillende grote lijnen. Een dicht lijnennetwerk spreidt zich uit, en grijpt beetje bij beetje het volledige boomoppervlak vast. Enkele flarden van een gesprek worden weergegeven, zijn bedekt, of vinden hun vervolg op een andere plaats. Het lijkt alsof het geschreven spoor leidt tot in de binnenkant van de boom of naar buiten komt. Op deze manier groeit er een organisch netwerk uit de lijnen, terwijl het geschrevene de geest sluit voor gebruikelijke versies van lezen: het geschrevene lijkt tegelijkertijd vertrouwd en vreemd. De stam is van dag tot dag gevuld met nieuwe tekens en sporen als een dagboek.

Kunstenaar Wolfgang Folmer

Een ongeveer 7 meter lange stam die ik zal vormen met houtsneden. De stam is bewaard gebleven in zijn oorspronkelijke lengte, en alleen de kruin en zijtakken worden afgesneden. Nadat de schors is verwijderd en de stam zwart is geverfd, snij ik lijnen en geschriften in het boomoppervlak. Het werk doet een beroep op zijn effect van het contrasterende lijnenspel van heldere lijnen op een donkere achtergrond. Die manier doet een ruimtelijke penetratie ontstaan van enkele woorden die zijn uitgewerkt in verschillende grote lijnen. Een dicht lijnennetwerk spreidt zich uit, en grijpt beetje bij beetje het volledige boomoppervlak vast. Enkele flarden van een gesprek worden weergegeven, zijn bedekt, of vinden hun vervolg op een andere plaats. Het lijkt alsof het geschreven spoor leidt tot in de binnenkant van de boom of naar buiten komt. Op deze manier groeit er een organisch netwerk uit de lijnen, terwijl het geschrevene de geest sluit voor gebruikelijke versies van lezen: het geschrevene lijkt tegelijkertijd vertrouwd en vreemd. De stam is van dag tot dag gevuld met nieuwe tekens en sporen als een dagboek.

Kunstenaar Wolfgang Folmer

Een ongeveer 7 meter lange stam die ik zal vormen met houtsneden. De stam is bewaard gebleven in zijn oorspronkelijke lengte, en alleen de kruin en zijtakken worden afgesneden. Nadat de schors is verwijderd en de stam zwart is geverfd, snij ik lijnen en geschriften in het boomoppervlak. Het werk doet een beroep op zijn effect van het contrasterende lijnenspel van heldere lijnen op een donkere achtergrond. Die manier doet een ruimtelijke penetratie ontstaan van enkele woorden die zijn uitgewerkt in verschillende grote lijnen. Een dicht lijnennetwerk spreidt zich uit, en grijpt beetje bij beetje het volledige boomoppervlak vast. Enkele flarden van een gesprek worden weergegeven, zijn bedekt, of vinden hun vervolg op een andere plaats. Het lijkt alsof het geschreven spoor leidt tot in de binnenkant van de boom of naar buiten komt. Op deze manier groeit er een organisch netwerk uit de lijnen, terwijl het geschrevene de geest sluit voor gebruikelijke versies van lezen: het geschrevene lijkt tegelijkertijd vertrouwd en vreemd. De stam is van dag tot dag gevuld met nieuwe tekens en sporen als een dagboek.

Kunstenaar Marga Houtman

Spelenderwijs een grens(geschil) beleven.

Kunstenaar Marga Houtman

Spelenderwijs een grens(geschil) beleven.

Kunstenaar Marga Houtman

Spelenderwijs een grens(geschil) beleven.

Kunstenaar Salah Saouli

Het kunstwerk 'Verlaten Grenzen’ is gemaakt van honderden rode takken, hangend aan de onderste takken van de boom in collineaire volgorde, wat een structuur van menselijke invloed op de natuurlijke omgeving voorstelt. In pionierende landbouwculturen, speelt uitbreiding van de grenzen van menselijke aanwezigheid verder en verder in maagdelijk land (de ‘verovering van nieuwe grenzen’) een centrale rol in het culturele zelfbeeld. Evenals de eerste sporen van menselijke aanwezigheid in een nieuwe omgeving, steken de rode takken uit als een uiting van de actieve invloed op de natuur die de mens heeft; een schaduw en een herinnering aan de aanwezigheid die wanneer eenmaal gevestigd, een diepe invloed heeft op de omgeving, waardoor er minder ruimte over blijft voor de natuur om te bestaan op haar eigen grond.

Kunstenaar Salah Saouli

Het kunstwerk 'Verlaten Grenzen’ is gemaakt van honderden rode takken, hangend aan de onderste takken van de boom in collineaire volgorde, wat een structuur van menselijke invloed op de natuurlijke omgeving voorstelt. In pionierende landbouwculturen, speelt uitbreiding van de grenzen van menselijke aanwezigheid verder en verder in maagdelijk land (de ‘verovering van nieuwe grenzen’) een centrale rol in het culturele zelfbeeld. Evenals de eerste sporen van menselijke aanwezigheid in een nieuwe omgeving, steken de rode takken uit als een uiting van de actieve invloed op de natuur die de mens heeft; een schaduw en een herinnering aan de aanwezigheid die wanneer eenmaal gevestigd, een diepe invloed heeft op de omgeving, waardoor er minder ruimte over blijft voor de natuur om te bestaan op haar eigen grond.

Kunstenaar Salah Saouli

Het kunstwerk 'Verlaten Grenzen’ is gemaakt van honderden rode takken, hangend aan de onderste takken van de boom in collineaire volgorde, wat een structuur van menselijke invloed op de natuurlijke omgeving voorstelt. In pionierende landbouwculturen, speelt uitbreiding van de grenzen van menselijke aanwezigheid verder en verder in maagdelijk land (de ‘verovering van nieuwe grenzen’) een centrale rol in het culturele zelfbeeld. Evenals de eerste sporen van menselijke aanwezigheid in een nieuwe omgeving, steken de rode takken uit als een uiting van de actieve invloed op de natuur die de mens heeft; een schaduw en een herinnering aan de aanwezigheid die wanneer eenmaal gevestigd, een diepe invloed heeft op de omgeving, waardoor er minder ruimte over blijft voor de natuur om te bestaan op haar eigen grond.

Kunstenaar Rob Verwer en Meg Mercx

Luctor et Emergo De beeldengroep verhaalt in zijn gestileerde uitvoering en opstelling de geschiedenis van de mens en zijn immer durende gevecht met de wereld om hem heen. De strijd van de (naakte) mens... die hoewel behorend bij een kudde... individueel worstelt om boven te blijven. Of worstelt hij om niet ten onder te gaan? De mens. Waar trek hij zijn grens? Heeft hij de moed om zijn kop boven het maaiveld uit te steken? Er is gebruik gemaakt van afvalhout om de vergankelijkheid van mens en omgeving, maar ook de recupereerbaarheid van de mens en zijn omgeving te benadrukken. De felle baby-rozekleur staat synoniem voor de huid: de kwetsbaarheid. De kleur dient als emotioneel behang dat de hoekigheid en de kubistische vormtaal van de elementen een menselijk gezicht geeft.

Kunstenaar Rob Verwer en Meg Mercx

Luctor et Emergo De beeldengroep verhaalt in zijn gestileerde uitvoering en opstelling de geschiedenis van de mens en zijn immer durende gevecht met de wereld om hem heen. De strijd van de (naakte) mens... die hoewel behorend bij een kudde... individueel worstelt om boven te blijven. Of worstelt hij om niet ten onder te gaan? De mens. Waar trek hij zijn grens? Heeft hij de moed om zijn kop boven het maaiveld uit te steken? Er is gebruik gemaakt van afvalhout om de vergankelijkheid van mens en omgeving, maar ook de recupereerbaarheid van de mens en zijn omgeving te benadrukken. De felle baby-rozekleur staat synoniem voor de huid: de kwetsbaarheid. De kleur dient als emotioneel behang dat de hoekigheid en de kubistische vormtaal van de elementen een menselijk gezicht geeft.

Kunstenaar Rob Verwer en Meg Mercx

Luctor et Emergo De beeldengroep verhaalt in zijn gestileerde uitvoering en opstelling de geschiedenis van de mens en zijn immer durende gevecht met de wereld om hem heen. De strijd van de (naakte) mens... die hoewel behorend bij een kudde... individueel worstelt om boven te blijven. Of worstelt hij om niet ten onder te gaan? De mens. Waar trek hij zijn grens? Heeft hij de moed om zijn kop boven het maaiveld uit te steken? Er is gebruik gemaakt van afvalhout om de vergankelijkheid van mens en omgeving, maar ook de recupereerbaarheid van de mens en zijn omgeving te benadrukken. De felle baby-rozekleur staat synoniem voor de huid: de kwetsbaarheid. De kleur dient als emotioneel behang dat de hoekigheid en de kubistische vormtaal van de elementen een menselijk gezicht geeft.