Uit een recensie van Jet van der Sluis (De Roskam):
‘Haar landschappen en voorstellingen maken onmiddellijk nieuwsgierig naar het verhaal dat je erachter vermoedt. Wat doen die twee gestapelde stoeltjes en grote kapspiegel in de buurt van dat vennetje waarin de lucht zo schitterend wordt weerspiegeld?’
‘Lege stoeltjes, verweesde laarzen en luchtige jurkjes die letterlijk langs de hemel zweven, zijn thema’s die steeds terugkeren in deze monumentale doeken.

Kroeze beheerst de wetten van het perspectief, maar schakelt soms binnen de voorstelling over op een vorm van platheid, zoals je die bij Bonnard en Matisse aantreft.’
‘Alle aandacht gaat dan naar het motief van een kleed of van een tegelvloer, waardoor het schilderij zelf meewerkt aan het effect van vervreemding die in al haar schilderijen een rol speelt. Opvallend is de afwezigheid van mensen in deze min of meer surrealistische voorstellingen, die ook daardoor een beeld van bitterzoete eenzaamheid oproepen.’